همیشه نوشته هایی که برای طومار می نوشتم(طومار اسم دفتر خاطراتمه) با این شعر از سعدی شروع میشد:
منت خدایی را عزوجل که طاعتش موجب قربت است وبه شکر اندرش مزید نعمت.
با عرض ارادت محضر سعدی دیشب بعد از حدودا دو سال این مقدمه را تغییر دادم:
یا رب از کوی تو بیرون نرود پای خیالم،نکند فرق به حالم چه برانی،چه بخوانی،چه به اوجم برسانی،چه به خاکم بکشانی،نه من آنم که برنجم،نه تو آنی که برانی!
این جمله از صمیم قلب به من آرامش می دهد،آرامشی که باعث می شود برای چند لحظه سختی و شکست های را که در آینده خواهم داشت متحمل تر کند.
همیشه در نوشته هایم گفته ام که شکست و سختی ها قسمتی از مسیر هستند که پیشرفت و ترقی بدون آنها میسر نخواهد بود.به عبارتی موفق ترین افراد دنیا شکست خورده ترین افراد دنیا هستند.
چندی پیش چند اصل در باب آرامش خواندم،از فرط لذت، باعث شد آنها را به دیوار اتاقم بچسپانم.
شش اصل برای داشتن آرامش
- قضاوت دیگران تاثیری در زندگی من ندارد.
- مردم وظیفه ندارند مرا درک کنند.
- من مسئول اصلاح یا تربیت کردن دیگران نیستم.
- از کسی در برابر لطفی که به او می کنم توقعی ندارم و گرنه این لطف را در حق او نمی کنم.
- کسانی که رفتار ناجوانمردانه ای با من داشته اند توسط خداوند و جهان هستی مجازات خواهند شد،هرچند که من متوجه آن نشوم.
- دنیا سخاوتمند تر از آن است که موفقیت کسی راه موفقیت مرا تنگ کند.
نظرات (۰)