پیش نوشت :من هیچگاه تافته جدا بافته این جامعه نبودم و این پست هم نوشته هایی از سر روشنفکری نیست. خیلی از ما این دنیا را از کودکی  زندگی کرده ایم،اگر حوصله تان نمی کشد نخوانید؛چون چیزی از شما کم نخواهد شد...
داشتم فکر می‌کردم

به ساعت نگاه کردم؛
شش و بیست دقیقه صبح بود. 
دوباره خوابیدم. بعد پاشدم. به ساعت نگاه کردم. 
شش و بیست دقیقه صبح بود. 
فکر کردم: هوا که هنوز تاریکه. حتماً دفعه ی اول

همیشه نوشته هایی که برای طومار می نوشتم(طومار اسم دفتر خاطراتمه) با این شعر از سعدی شروع میشد:

منت خدایی را عزوجل که طاعتش موجب قربت است وبه شکر اندرش مزید نعمت.

با عرض ارادت محضر سعدی دیشب بعد از

اشتباهاتم را دوست دارم..
آن ها همان تصمیماتی هستند که خودم گرفته ام
و نتیجه اش را هر چه باشد می پذیرم
اشتباهاتم را گردن کسی نمی اندازم
می پذیرم که

خیلی از اوقات که نمی خواهم بنویسم کمال طلبی است که این جدایی را ما بین
من و نوشتن برقرار می کند،فکر می کنم کمال طلبی در زندگی آسیب و صدمات
جبران ناپذیری به انسان وارد می کند.اگر بخواهم

یک وقت‌هایی باید خودت را به "بیخیالی" بزنی!
بیخیال تمام آدم‌هایی که دوستت ندارند، بیخیال تمام کارهایی که می‌خواستی بشود اما